W mroku jest tyle światła, 
ile życia w otwartej róży,    
ile Boga zstępującego    
na brzegi duszy.                  

Dalekie wybrzeża ciszy      
zaczynają się tuż za progiem
Nie przefruniesz tamtędy   
jak ptak.                             
Musisz stanąć i patrzeć    
coraz głębiej i głębiej,     
Aż nie zdołasz odchylić    
duszy od dna.                   

Tam już spojrzeń
żadna zieleń nie nasyci,
Nie powrócą oczy
uwięzione.
Myślałeś, że cię życie
ukryje przed tamtym Życiem
W głębiny przechylonym.

W mroku jest tyle światła ... Coś niemożliwego ? Pełnia sprzeczności?
A może niezauważalna rzeczywistość? Czasem by odkryć coś niezwykłego
wystarczy odnaleźć ciszę. I znowu sprzeczność,bo jak można czegoś się
dowiedzieć nic nie mówiąc, nie pytając, nie wyrażając inicjatywy
szukania? CISZA wystarczy. Musisz tylko stanąć i patrzeć coraz głębiej,
wsłuchać się, poczuć bicie własnego serca i odkryć to co niezgłębione,
usłyszeć Boga, czy siebie samego.
Tematem tego postu jest CISZA, ponieważ wystąpiła ona chwile na tym
blogui pewnie bez drobnej inicjatywy pewnej osoby dalej by trwała.:D
Fascynuje mnie cisza, może dlatego że jestem straszną gaduła :D:P
Ale coś niemożliwego dzieje się w mózgu człowieka, gdy milczy. Setki
pytań, myśli, marzeń, pragnień, emocji. Ktoś kiedyś powiedział,
że przestrzenią ducha, gdzie może on rozwinąć skrzydła jest cisza.
I to kompletna prawda, bo milczenie jest ulotną chwilą w której każdy
z nas odnajduje samego siebie.